دلم را حوالی خان طومان جا گذاشته ام...
دلـــــــــ ? ـــــنـــوشـــتــــــــــــــہ
دلـــــــم را حوالی #خان_طومان جاگذاشته ام …
در یک سحرگاه ِ سردِ زمستانی !
همانجا که ، تسبیحات ِ نماز صبحِ مان ، ذکر ِ #یا_زینب شد ..
همانجا که ستون به سمت ِ خط ، پیش رفت و
از نقطه ی رهایی گـــذشتیم تا #باغ_زیتون …
دلــــــــم را حوالی ِ #خان_طومان جاگذاشته ام !
همانجا که #عباس‌آبیارے بر زمین افتاد … نه ، نه … بر #آسمان افتاد !
دلم را حوالی ِ #خان_طومان ، در کنار پیکر ِ #مرتضی جاگــذاشته ام …
کنار خنده های #محمد …
کنار پیکر #مجید … #میثم …
کنار ِ اخلاص ِ #امیرعلی …ساده گی ِ #مصطفی …
شجاعت ِ #عباس و #رضا .. مظلومی ِ #مهدی …
نگـــاهِ #حسین .. #آسمیه .. #علیرضــا ..
چه غریبانه رفتند و من ، دلم را حوالی #خان_طومان جـــــاگذاشتم ،
همانجایی که قفس ِ نـَفس را شکستند و همه #جان شدند
و خدا برای من ، اینگونه رقم زد
بمانم و حسرت ِ #پرواز را به نظاره بنشینم …
کـــــــآش و ای کاش که فرصتی هم ، برای #پریدن ِ من بود …
عباس‌جان بعدتوخاطره‌هابرسرمن‌میریزند
چہ‌ڪسےگفتہ‌ڪہ‌این خاطره‌ها میمیرند؟
بہ‌خدا طاقتم اندازه‌این دورےنیست
شڪ‌نڪن خاطره ها جان‌مرا مےگیرند..