*پنجره ای رو به خدا*

#خدا_آرامش_بخش_دلها
هیچ وقت، هیچ آدمی رو پیدا نکردم که خوبِ خوب به دردای دلم گوش بده!
تو هم همینی، منکرش نشو!
هر کی که باهاش حرف زدیم، تهش یا فاز روانشناسی برداشت برامون، یا قضاوتمون کرد؛
یا بعد از گفتن حرفامون ترسِ اینکه نکنه جایی درز پیدا کنن توی دلمون ریشه زد!
می بینی؟
آدما همینن! صمیمی و غیر صمیمی هم نداره!
فقط یکی هست که هر وقت بخوای وقت داره، هر زمانی که به قول خودمون عشقت کشید می تونی صداش بزنی و سر دلتو باز کنی!
فقط یکی هست که هر چقدر هم بد بشیم، هر چقدر هم بیراهه بریم، بازم آغوشش بازو منتظره برگشتنه؛ برگشتنِ من…تو!
از نظر من برگشتن به سمتش، مختصِ آدمای گناهکار و… نیست!
همین که یه روز صداش نزنی، یه روز نگی
« خدایا نوکرتم » ، این حس رو بهت میده که داری دور میشی و چه خوب که هر ثانیه بهمون فرصت نزدیک شدن داده!
{ معبودا !
من بی تو ؛
چه منِ بی خودی ام … }