من از خودم شروع می کنم
❇ دقیقاً 23 سال پیش در اتوبان قزوین- تهران بعد از سیمان آبیک با سرعت 150 کیلومتر در ساعت با اتومبیل پاترول دو درب به سمت تهران می‌آمدم. هم عشق سرعت داشتم و هم اینکه کلاسم دیر شده بود. ناگهان متوجه یک افسر راهنمایی و رانندگی شدم که کنار اتوبان برای اینکه من را متوقف کند چنان بالا و پایین می‌پرید و دست تکان می‌‌داد که دیدنی بود. به ناچار در فاصله‌ای جلوتر توقف کردم و قبل از اینکه من دنده عقب بگیرم ایشان سوار ماشین راهنمایی و رانندگی شد و خودش را به من رساند.
تصور من این بود که اتومبیل را به پارکینگ هدایت خواهند کرد و خودم هم با جریمه سنگینی مواجه خواهم شد. پیاده شدم او هم پیاده شد. آنقدر عصبانی بود و فریاد می‌کشید که اجازه حرف زدن پیدا نکردم. در همان حال پرسید شغلت چیست؟ من هم که تازه مدرس دانشگاه شده بودم و در سنین جوانی برایم بسیار مهم بود، با عذرخواهی بابت سرعت بالا گفتم استاد دانشگاه هستم؛ کلاس دارم. چون دیر کرده‌ام با سرعت می‌رفتم.
او با فریاد (البته کمی نسبت به لحظات قبل آهسته‌تر) گفت عزیزم، من و امثال من زحمات زیادی کشیدیم تا شما جوانان فرصت درس خواندن پیدا کنید. شما عزیز ما هستید. سرمایه این مملکت هستید. تقاضا میکنم به‌خاطر خودت و به‌خاطر کشورت، مواظب جان خودت باش و این را بدان اگر از خودت مواظبت نکنی بابت مالیاتی که دادم تا تو درس بخوانی راضی نیستم و بعد دست داد و خداحافظی کرد.
مات و مبهوت شده بودم. خودم را جمع و جور کردم و گفتم من به شما قول می‌دهم هیچگاه بیش از سرعت 120 کیلومتر نروم. آنقدر برخورد ایشان برایم آموزنده بود که همواره به قولم وفادار بوده‌ام و همیشه تصور میکنم آن افسر شریف من را می‌بیند. اگر او اتومبیل مرا می‌‌خواباند و من را جریمه می‌کرد، آنقدر تحت تأثیر قرار نمی‌گرفتم.
✅ گاهی یک رفتار چقدر می‌تواند #آموزنده باشد. هرچند هر برخورد قانونی حق ایشان بود.
این گذشت تا چند ماه پیش در اتوبان باقری تهران از سمت شمال به جنوب با سرعت 100 کیلومتر می‌رفتم. ناگهان متوجه افسر جوانی شدم که به سمت وسط اتوبان دوید و با تابلویی در دست دستور توقف داد.
در کنار اتوبان ایستادم و پیاده شدم. عرض کردم قربان تخلف کردم؟ گفتند بله اینجا سرعت 80 تاست ابتدای اتوبان هم مشخص شده‌است. گفتم معذرت می‌خواهم مدارک را گرفت و جریمه کرد.
وقتی مدارک و جریمه را به دستم داد گفتم حال که کار تمام شده‌است می‌‌خواستم مطلبی را عرض کنم و ادامه دادم، شما #عزیز ما هستید و #سرمایه این مملکت، آنطور که شما به وسط اتوبان دویدید من نگران سلامتی‌تان شدم. شما می‌توانید شماره اتومبیل خاطی را بردارید و جریمه کنید یا به گشت بعدی اطلاع دهید اما خواهش میکنم به وسط اتوبان ندوید. افسر ساکت بود. به چشمان او نگاه کردم که خیس اشک شده بود و با بغض خفیف گفت تابه‌حال کسی که او را جریمه کرده باشم با من اینطور صحبت نکرده بود!
خداحافظی کردم و یاد آن افسر شریفی افتادم که همین جملات را 23 سال پیش به من گفته‌بود و آن تأثیرات را در روح و روان و دل من گذاشته بود که دیگر آنطور عشق سرعت نداشته باشم. حال خداوند فرصتی برایم فراهم کرد که من آن جملات سازنده و زیبا را به نسل بعدی همان افسر بگویم.
✅ جوانان، عزیزان ما هستند و سرمایه این مملکت؛ لازم است مواظب خودشان باشند. تمام مردم برای بالندگی آنان هزینه داده‌اند، مالیات داده‌اند و زحمت کشیده‌اند و آنان را دوست دارند.
دکتر #خزایی